Aminata straalt als ze vertelt over haar dochters. Ze gaan allebei naar school en een is de beste van haar klas. Zelf heeft ze nooit die kans gehad. Ze groeide op als herdersdochter in een klein dorp waar geen basisschool was. Deze paaszondag doen we samen de afwas en kletsen wat in verschillende talen. Ik heb veel bewondering voor deze vrouw, van wie het dagelijks leven er zo anders uitziet dan het mijne. In de afgelopen jaren is er een mooie band ontstaan met haar en de families waarmee we samen op de grond zitten tijdens de paasdienst.
We blijven binnen de grenzen van Senegal, maar de vijfeneenhalf uur rijden brengen ons in een andere wereld. Van de drukte en herrie van de grote stad naar de stilte en weidsheid van de droge savanne. Terwijl de temperatuur oploopt van 24 naar 42 graden, daalt de luchtvochtigheid van 80 naar 8%. Wanneer we uit de auto stappen schroeit de woestijnwind ons gezicht, en dan is het ineens heel begrijpelijk dat de mensen hier hun gezicht hullen in sjaal en tulband en zich beschermen tegen de hitte en de zandstormen.
De mensen in de kleine kerk in het noorden van Senegal lopen vanaf jongs af aan als herders door de uitgestrekte Sahel regio. Als zes jarige in je eentje de schapen hoeden, tot je op je achtste groot genoeg bent om met de koeien op stap te gaan. Alleen. Je zou zeggen dat het moeilijk contact maken is voor ons als diehard stedelingen. Maar niets is minder waar. Terwijl we op matten op de grond zitten en het Pulaar voor ons naar Frans vertaald wordt vieren we de overwinning van Jezus op de dood. Het goede nieuws is ook hier doorgedrongen!
We praten nog uren na, terwijl we genieten van verse melk en ataya, traditionele thee. De verschillen vallen volledig weg tijdens ons vreugdevolle gesprek.
