Deze donderdag in maart was anders dan alle andere dagen tot nu toe. Om 9 uur ‘s morgens, een uur na de overdracht, overlijdt Jeanette, een verpleegkundige van de chirurgie. Ze was de avond ervoor opgenomen na een plotselinge ernstige beroerte. Die ochtend is vrijwel niemand nog aan het werk, een grote groep collega’s staat met de familieleden om haar bed gedromd. Als Jeanette overlijdt begint iedereen luid te huilen en gillen, mensen lopen druk heen en weer door de ruimte. In de wijde omgeving van het ziekenhuis is het weeklagen te horen.
Een aangeslagen collega legt uit dat Jeanette al vele jaren toegewijd in het ziekenhuis had gewerkt. Hoewel ze geen kinderen had onderhield ze met haar salaris een groot deel van haar familie (zussen, nichten en neven). Ze was 48 jaar oud en had enkele maanden tevoren al een lichte beroerte gehad waar ze een kleine verlamming aan haar mond had overgehouden. Op de een of andere manier had deze gebeurtenis haar veranderd, vertelt de collega. Ze straalde meer en ze vertelde iedereen die het wilde horen dat het Jezus was die haar vreugde en redding had gegeven. Nu is ze er niet meer en ze zal vreselijk gemist worden. Maar haar familie heeft de verandering in haar leven gezien. Haar collega’s zijn bemoedigd door het enthousiasme wat ze de laatste maanden van haar leven liet zien. En vele patiënten hebben de liefde van Jezus gezien in haar.
Diezelfde middag is er een korte gebedsbijeenkomst geleid door de medisch directeur. Er wordt gehuild, maar er zijn ook woorden van hoop. Een hoop die verder gaat dan genezing van ziekte. “Laten we de woorden van Jeanette blijven doorgeven: leven met Jezus brengt vrede. Vrede met God en met mensen” De patiënten die die dag het hele spektakel meemaken zijn geraakt door het verdriet onder het personeel en hoe er troost bij elkaar wordt gezocht. Er wordt een lied ingezet dat klinkt tot ver buiten de open ziekenhuis ramen: “Oui Dieu est bon, Dieu est bon pour nous”.
