Familie Kieviet in Senegal

Keru Yakaar betekent huis van hoop. Tijdens het ochtendgebed in de kliniek realiseer ik me dat de patiënten in de rij hopen op genezing. Vaak vinden ze dit, soms is de situatie zo schrijnend dat er geen hoop meer is. Geen hoop? In mijn medisch handelen en in mijn gesprekken kan ik baken van hoop zijn. Ik deel graag enkele ontmoetingen. Echte verhalen, soms met oplossing, vaak zonder. Maar altijd met hoop. Een dag in Keru Yakaar, een dag vol hoop. Lees meer…

Voor de 60 jarige mevrouw Sylla lijkt alles verloren. Ze heeft al sinds 6 maanden bloed in haar urine. Bij onderzoek ontdek ik een grote tumor in het bekken. Waarschijnlijk baarmoederhalskanker, een goed te voorkomen ziekte. We bidden met haar en verwijzen haar naar de gynaecoloog. Mocht er een behandeling zijn dan is die waarschijnlijk onbetaalbaar.

Een stralende albinojongen, vreemd genoeg met bruine ogen, komt me alleen even een hand geven voor hij naar de verbandkamer gaat. Zijn bleke huid is erg kwetsbaar en hij kwam met meerdere grote wonden. De langdurige wondzorg heeft hem zichtbaar goed gedaan. Mijn hoop is ondertussen dat er een nationaal programma komt met goede zorg voor deze speciale patiëntengroep.

Bij mij in de spreekkamer zit Magdalene een (senegalese) verpleegkundige stagiaire. Ze is 3 maanden bij ons, voordat ze in een arm dorp een missie gezondheidspost gaat runnen. Daar zal ze veel arme en vaak erg zieke mensen zien, zonder de verwijsmogelijkheden die er in de stad zijn. Haar hoop is dat ze deze zware taak aan zal kunnen. Nu vertaalt ze voor mij naar het Wolof en ik leer haar medische zaken. Ook help ik haar te letten op de psychische en spirituele nood van de mensen. Een bemoedigend woord of een gebed doet soms meer dan een pil.

Meneer Thiam zit half slapend in de wachtkamer. Hij heeft de hele nacht gewerkt, bij Senelec, de energiemaatschappij van Senegal, zo blijkt. Hij komt een nieuwe tube zalf halen. Dankbaar vertelt hij dat dit middel eindelijk helpt bij zijn huidaandoening. Al acht jaar werd hem verteld dat hij een schimmelinfectie zou hebben. Dit komt veel voor, maar de antischimmel crème werkte totaal niet. Nu, met een middel tegen eczeem, is zijn klacht wel verholpen. Als halverwege ons gesprek de stroom uitvalt, blijkt het grote belang van zijn beroep. Een donkere huid is wel erg lastig te beoordelen met het licht uit…

Een van de verpleegkundigen die spreekuur doet komt met een lastige casus. Een meisje van 8 met oedeem en een nierfunctiestoornis, 2 weken na een luchtweg infectie. Een poststreptokokken nefropathie? Nefrotisch syndroom? Of het toxische gevolg van de traditionele medicijnen die ze gebruikte? Ik zal het antwoord nooit weten, we kunnen de juiste onderzoeken niet doen. Het is jammer dat we de interessante casussen soms moeten doorverwijzen.

Een moeder komt helemaal uit Guinee-Bissau met haar zieke kind. Ze is straatarm en spreekt geen Wolof. Ik zie een ondervoed kind van een jaar of 2 met een ernstige pneumonie. Een staflid kan gelukkig vertalen naar haar stamtaal en we geven haar 10.000 CFA (15 euro) mee voor de behandeling in het ziekenhuis. Als het kind opgeknapt is van de infectie kan het komen op ons voedingsprogramma voor advies en follow-up.

Een medicijnverkoper staat inmiddels ongeduldig bij de deur, strak in pak met glimmende folders. Ik vraag me toch steeds af waarom deze markt zich juist richt op middelen tegen verkoudheid, eetlust opwekkers en vitamine preparaten. Een Franse invloed wellicht? Naar mijn mening pillen die vaak valse hoop geven.

Na het spreekuur loop ik nog even het lab in om met de laborant de voor en nadelen van het invoeren van een Helicobacter Pylori sneltest (bij maagklachten) te bespreken.

’s Middags is er de wekelijkse bespreking met de consultanten, dit zijn de 4 verpleegkundigen die spreekuur doen. We bespreken wekelijks een ziektebeeld waarvoor ik vervolgens samen met mijn britse collega een protocol maak. Het dilemma vandaag gaat over darmparasieten, oftewel wormen. Eerst de ontlasting testen? Blind behandelen? Of alleen bij klachten? Ondanks culturele barrières ontstaat er een leuke discussie. Eva van de foodcorner komt inmiddels met broodjes vlees binnen. Dat hebben we wel verdiend. Voor mij en mijn collega’s de hoop dat we er geen wormen van krijgen…

* NB omwille van de privacy worden patiënten nooit bij hun echte naam genoemd.