De vijfde zwangere patiënte komt de spreekkamer binnen van Madame Sy, de hoofd verloskundige van het districtsziekenhuis. Er zit één patiënte op de onderzoeksbank bij een stagiaire, één zit ernaast, één op de stoel tegenover Madame Sy en twee in een hoek. Terwijl ik me afvraag wat privacy betekent in deze cultuur gaan de vrouwen gezellig in gesprek over babyvoeding. Ondertussen vraagt Madame Sy me (ik zit in de andere hoek) voor de derde keer naar mijn opleiding en ervaring.
Het blijkt erg belangrijk dat ik mezelf goed neerzet, dat de sociale verhoudingen duidelijk zijn. Naast mijn titel en studie moet ik dus ook zo uitgebreid mogelijk mijn werkervaring delen. Mijn Hollandse houding van “doe maar normaal, we kunnen allemaal van elkaar leren” stuit op onbegrip. Ik leer veel tijdens mijn stage die ik doe ter voorbereiding op de start van onze prenatale poli. Met mijn stage wil ik leren hoe de zorg voor zwangeren in dit overheidsziekenhuis geregeld is. Verder wil ik graag goede relaties opbouwen met mijn Senegalese collega’s.
Een gesprek met de “Médicine Chef” (de belangrijkste arts van het district) is een eerste stap. Met een glimlach heet hij me welkom. De vraag waarom ik nu pas langskom terwijl ik al 8 maanden in het land ben was te verwachten. Wantrouwen is een deel van de formele cultuur.
Op de zwangerenpoli legt madame Sy me moederlijk uit hoe ik de registratie voor de overheidsstatistieken bij moet houden. In enorme boeken die het hele bureau in beslag nemen moet elk bezoek, test, behandeling etc. worden genoteerd. De verloskundigen doen heel precies hun werk, maar wat zou een computer een verschil maken!
De verloskamer is eenvoudig, klein en chaotisch. Ik heb veel respect voor mijn Senegalese collega-artsen die in een ruimte waar 5 bevallende vrouwen op 2 bedden liggen met een houten stethoscoop aan het oor de hartslag van een ongeboren baby moeten beoordelen. Er is geen enkel elektrisch apparaat te bekennen; een CTG monitor mis ik het meest. Gelukkig hebben de artsen een bijzonder goed beoordelingsvermogen!
Het is een opleidingsziekenhuis en de supervisie wordt gedaan door de chef gynaecoloog dokter Abdourachmane, een opvallend rustige man in deze hectische omgeving. Voor het medisch inhoudelijke deel kan ik bij hem goed terecht. Dr. Abdourachmane is goed op de hoogte van de (veelal Franse) richtlijnen en literatuur. Het blijkt echter een grote uitdaging deze toe te passen in een ziekenhuis waar weinig middelen zijn en de patiëntengroep niet veel te besteden heeft. Dit levert allerlei medisch ethische dilemma’s op. Ik verbaas me erover hoe precies hij te werk gaat in een omgeving waar scepsis en onverschilligheid op de loer liggen.
De laatste woensdag kom ik mijn eigen dikke register boeken halen. Op de afdeling zie ik een jonge vrouw die ik de dag ervoor met spoed had verwezen vanwege een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ze vertelt me nu dankbaar dat ze snel en goed is geholpen. Mijn stage heeft nu al voordelen!
Hoi Jan en Tabitha,
Mooi om in Guinee over jullie te lezen en over jullie werk!
VEel zegen en hartgelijke groet.
Mocht ik eens in Senegal zijn dan kom ik jullie opzoeken!
Hartelijke groetjes, Agaath