“De ademweg is vrij!” roept Etienne wijzend naar de oude reanimatiepop, waarvan het hoofd nu van de romp is losgelaten. Er wordt hard gelachen in de onderwijszaal van Keru Yakaar, waar een 15-tal personeelsleden zijn gekomen voor reanimatie les. Een Canadese militair-verpleegkundige geeft vrijwillig les: Hij is streng… dus iedereen let goed op! Dankzij hem en een door hem getrainde KY medewerker, hebben we nu bijna al ons personeel en dat van een aantal zuster klinieken les gegeven in een eerste hulp en reanimatie.
De reanimatie les is onderdeel van een serie veranderingen ter verbetering van spoedzorg in de kliniek. Een ander belangrijk onderdeel is een nieuw triage systeem, waarbij aan de deur al herkend wordt of een patiënt ernstig ziek is en met spoed geholpen moet worden. We zijn al
klaar voor de volgende fase: het opknappen en inrichten van de behandelkamer. Essentieel is ook dat we goed contact hebben met naburige ziekenhuizen waar we patiënten met op een veilige manier met spoed naar kunnen verwijzen.
Spoedeisende hulp is een domein dat nog weinig ontwikkeld is in Senegal. Niet voor niets heeft de minister van gezondheidzorg er dit jaar een prioriteit van gemaakt. Er zijn nauwelijks ziekenhuizen met Intensive Care of eerste harthulp en ambulancezorg is praktisch niet bestaand. Ook in de kliniek zien we regelend de schrijnende gevolgen van dit gebrek.
Niet lang geleden bezweek een man bij binnenkomst in de kliniek, waarschijnlijk aan een hartaanval. Alles team deden we alles wat we konden, maar ook de reanimatie mocht niet baten. Toen de volgende dag een familielid ons kwam bedanken, omdat ze gezien hadden dat we alles gedaan hadden om de man te redden hadden we gemengde gevoelens; want we hadden zo graag meer gekund. We worden eraan herinnerd dat er nog veel te doen is voordat een patiënt als deze op een goede manier geholpen kan worden en het motiveert ons om nog veel verder te gaan dan deze eerste reanimatielessen.
