Weten dat er kinderen doodgaan in Afrika is erg, maar een kind zien doodgaan is verschrikkelijk. Milani hapt naar adem als hij wordt binnen gebracht, hij is pas 2 maanden oud. Een ernstige longontsteking, misschien TBC of HIV; het ziet er slecht uit. Telkens loop ik even binnen om te kijken hoe het met hem gaat. Zijn moeder kijkt me met smekende ogen aan en vraagt hoopvol: “het komt toch wel goed?” Maar Milani snakt naar adem, zijn kleine lichaampje gaat schokkend op en neer. We bidden samen en leggen dit kleine unieke mensje in Jezus’ handen. Als ik weg loop schiet de vraag door me heen of dit jochie zijn eerste verjaardag wel zal kunnen vieren. Als ik even later het hartverscheurende huilen van zijn moeder hoor weet ik van niet. Wat voelt het diep diep onrechtvaardig. Hij had ook een jongen, een man, kunnen worden als…
Een ervaren kinderarts helpt me het grote plaatje te zien. De hygiëne en voeding zijn de laatste jaren sterk verbeterd en daardoor komen bepaalde ziektes steeds minder voor. Bovendien zijn er voor veel ziektes een goede behandeling. Van elke 40 kinderen die hier in Bongolo doodziek binnenkomen gaan er 39 gezond naar huis.
Maar elk leven telt; ik bid voor de familie die rouwt, en ik bid dat God me zal gebruiken om veel kinderen wel een toekomst te geven. Bid alsjeblieft met me mee.
