Een man kermt van de pijn en houdt zijn gezwollen been wat omhoog als hij binnenkomt. “Wat kun je toch doen aan die nare schorpioenen beten?” Vraagt mijn collega Patricia wanhopig aan me, een jonge dokter uit Dakar die in haar vakantie meewerkt in deze missiepost in het zuidelijke bosgebied van Senegal. Alles is groen in deze prachtige regio, des te meer nu in het regenseizoen. Een p aradijs voor slangen en schorpioenen. Gelukkig is een schorpioenenbeet hier niet dodelijke en volstaat behandeling van de pijn en de wond. De mensen hier zijn bang, niet voor schorpioenen, maar voor uilen, legt Sambou, de directeur en verpleger van de kliniek ‘s avonds uit bij een klein lampje in de pikdonkere nacht. “Uilen zijn het symbool voor hekserij…”
“Een uil op je dak betekent dat iemand een vloek tegen je heeft uitgesproken en er onheil dreigt.” Heksen kunnen ’s nachts de vorm van een dier aannemen en vallen dan hun vijanden aan. De angst voor de kracht van de duisternis wordt ligt als een deken over de bevolking. Via amuletten en magische formules proberen ze zich te beschermen. Sambou heeft al vaak een uil op zijn dak gehad sinds hij Jezus volgt, maar bang is hij niet. Hij heeft meer dan eens ervaren dat de levende God sterker is en zijn familie heeft beschermd.
Patiënten komen van heinde en verre naar hem voor advies en behandeling. Vaak vragen ze hem of hij zijn handen op hen wil leggen. Met dat gebaar hebben ze gezien dat anderen werden genezen. Sambou spreekt openlijk met patiënten over hun familie problemen en angsten. Ik realiseer me opnieuw dat ziekte ook een sociale of spirituele oorzaak kan hebben. Voor medisch personeel vraagt dat inzicht en onderscheidingsvermogen. We spreken over de toekomst van de post en hoe nieuw personeel kan worden opgeleid. Een opleiding in westerse geneeskunde geeft een goede basis, maar waarschijnlijk geen oplossing voor de uilen die de mensen in deze regio ziek maken. Dat hebben Patricia en ik inmiddels goed begrepen.
